Yazıyı okumaya başlamadan evvel, şu iki fotoğrafa uzun uzun bakmanızı rica ediyorum…
Burası Gaziantep’te Hacıbaba, Hasırcıoğlu ve Çağlayan olarak bilinen üç mahallenin tam ortasında, karanlık, dehliz üzere bir sokaktan girilen kırık dökük bir ev…
Ev dediysem, etrafı metruk, yıkılmış inşaatlarla dolu, küçük bir avludan geçilen camları kırık, buz üzere iki odadan kelam ediyorum. Mobilya filan yok.
Bir odada yemek pişiyor, çamaşır yıkanıyor, başkasında tüm hayat geçiyor.
4 çocuk, anne baba, 6 nüfus burada yaşıyor.
Ekranlarda bitmeyen siyasi polemikler, cep telefonunuzda izlediğiniz sanal görüntüler, toplumsal medyada “başkalarının filtreli hayatlarını” gözetlerken geçen vakitten fırsat kalırsa, dönüp tekrar bakın bu iki kareye…
Çünkü bu iki kare, memleketin sayısız mahallesinde yaşanan gerçekleri anlatıyor.
* * *
Dün, CHP Gaziantep Üye İştirak Merasimini izlerken, Oğuz Kaan Salıcı sahnedeki konuşmasında şöyle dedi:
“Bütçe görüşmelerinde İçişleri Bakanı Süleyman Soylu, yeniden hepimize hakaret etmiş, bağırmış çağırmış… Kendisini Gaziantep’te Farabi Sokak’a davet ediyorum… her gün her türlü uyuşturucu hususun açıkça alınıp satıldığı, polisin bile giremediği bir sokak burası… TBMM’de bağıracağınıza, gelin burada işinizi yapın!”
Aynı anda navigasyona Farabi Sokak yazıyorum, 12 dakika sürüş arası.
Tören biter bitmez, bir araca atlayıp, malum mahalleye gidiyorum.
Bazı dostlar “aman Hasret Hanım…” filan dese de, işte oradayım, Hacıbaba Sokak’la Çağlayan Sokak’ın kesiştiği o köşede.
* * *
Bulunduğum bu yere mahalle, bu binalara konut denebilir mi bilmiyorum.
“Güneydoğu’nun Paris’i” Gaziantep’e zirveden bakan, pislik içinde, karanlık sokaklarla, metruk inşaatlarla çevrelenmiş bir “distopya” burası.
Bir saat tüm sokaklarını yürüdüğüm bu “herkesin malumu mahalle”de küçücük çocuklar sokakta koşuyor, oynuyor, ancak her köşe başında da “tuhaf bakışlı” ve beni gördüklerinde önemli rahatsız olan birtakım genç adamlar, delikanlılar var.
Çok zayıf, simsiyah giysili, kapüşonlu bir hırka ile yüzlerini gizlemeye çalışan, hafif kambur, başları öne eğik tiplerden kelam ediyorum.
Kendi ortalarında birbirlerinin yüzüne bakmadan konuşuyorlar, ben yanlarından geçerken sessizce yere, sonra da gerimden bana bakıyorlar.
Herkes her şeyi biliyor zati, kimse konuşmuyor.
Bu yürüyüş sırasında orta sıra cep telefonumu çıkartıp kayıt düğmesine basıyorum, daha da rahatsız oluyorlar, kimileri “Abla, siz turist misiniz?” diye soruyorlar…
* * *
Birdenbire önüme pazardan az bir erzak almış iki çocuğuyla meskenine giren başörtülü bir anne çıkıyor, bu türlü bir ortamda nasıl çocuk yetiştirilir diye düşünüyorum…
Sanki bir dizi sinema içinde, gerçek olamayacak kadar ironik manzaralara bakarak, yürümeye devam ediyorum.
Dar bir sokak birdenbire geniş bir alana açılıyor, bir bina yıkıntılarının molozuyla dolu, pislik içinde bir alan burası… Önümde bir tarafında camii minareleri, öbür tarafında dev bir Türk Bayrağı ile “Gazi Kent Gaziantep” duruyor…
Benim ayaklarımı bastığım yerin az ilerisinde ise 11-12 yaşında çocuklar “ateş buz” yani metamfetamin içiyor.
Sadece unsur değil, zapzayıf vücutları ile kız çocuklarının satıldığı yer de burası…
TV ekranları size minareleri ve bayrağı gösteriyor, küçücük çocukların nasıl kaybolup gittiğini kimse bilmiyor…
Daha evvel Hatay Reyhanlı’daki orta sokaklarda gördüğüm bir kare, burada da var; kimi konutların cephelerinde Türk bayrakları, 3 hilal…
Reyhanlı’daki çekimlerimden bunun ne demek olduğunu artık biliyorum: Bu meskenler, uyuşturucuya karşı, kendisi de satmayan, kullanmayan noktalar olduğunu belirtmek için bunu yapıyorlar…
Bir gence soruyorum “Kendi adaletini dağıtıyor burada yaşayanlar” diyor.
Ne demek olduğunu siz düşünün artık…
Benim de altında fotoğraf çektirdiğim pankartta “Reis Şevket Çakır” yazıyor, belirli ki bu mahallenin reisi de o.
Daha evvel mahpusa girip çıkmış, TikTok’ta kestirim edebileceğiniz çeşitten görüntüleri gezen bir isim…
* * *
Sokakların duvarlarında bir çok yerde “hurdacı” yazıyor, bu dikkatimi çekiyor.
Bir sokaktan geçerken “o hurdacı”lardan birinin açık kapısını fark ediyorum, içerde kimse yok, giriyorum, işte oradayım…
Bu tıp “mahallelerde” uyuşturucunun en çok satıldığı yerlerden birindeyim, bağımlı gençler ve çocukların unsur alabilmek için “atık ve hurda” toplayıp bu depolarda takas ettiğini daha evvel de dinlemiştim.
Ben mahalleden çıktıktan sonra konuştuğum Gaziantepliler de aynını anlattı, üstelik benim tesadüfen girdiğim yer tam da merkeziymiş “bu işin”.
* * *
İş derken, iş yani…
Mahalle gerçek bir “pazar yeri” gibi… konuştuğum uzmanlar bu işi ailecek yapanlar olduğunu anlatıyor, adam mahpusa girerse, bayan devam ediyormuş satışa…
Müşteriler ise en çok çocuklar ve gençler.
Maddeyi alıp, Soylu’nun da anlattığı üzere metruk binalarda ateş yakıp, birlikte kullanıyormuş çocuklar…. Çocuklar evet, 10, 11, 12 yaşında küçücük vücutlardan kelam ediyorum.
Önceki gece 13 yaşında bir erkek çocuğun cesedini çıkartmışlar bir metruk yapıdan, unsur kullandıktan sonra uyuyakalmış, donarak ölmüş çocuk…
* * *
Bütün bunları yazının başında baktığınız fotoğraftaki adam anlatıyor.
O adam, engelli bir ayakkabı boyacısı.
(Sezgin Baran Korkmaz üzere, bir ayakkabı sandığından milyar dolarlık servet yapamamış… )
İki defa evlenmiş, fotoğrafta gördüğünüz ikinci eşi.
İlk eşinden de iki oğlu var, 11 ve 12 yaşlarında, ikisi de met bağımlısı.
Baba, bağımlı iki oğlunun husus içerken görüntülerini gösteriyor, minnacık iki vücut, bir inşaat molozunda ateş yakmışlar, ben sıkıntı bakıyorum…
Baba ve ikinci eş anlatmaya devam ediyor; “Elimizden bir şey gelmiyor” diyorlar.
Evde bu yeni eşten iki çocuk daha var, anneye soruyorum “Aman kardeşim, dikkat ediyorsunuz değil mi?” “Yanı başımdan ayırmıyorum” diyor bayan, hem o iki çocuğa bakıyor, hem de bu camları bile olmayan yerde bir ömür sürdürmeye çalışıyor.
Defalarca şikayette bulunmuşlar, değişen bir şey olmamış.
Baba bazen ayakkabı boyuyor, bazen de kuşçuluk yapıyor.
12 yaşındaki oğlu husus alabilmek için meskendeki 20 kuşu kaçırıp torbacılara vermiş.
Esrar, fakat en çok da bu kimyasal uyuşturucular satılıyormuş, 3 paraya 5 paraya.
Eroin üzere daha ağır unsurları de bulmak mümkün.
* * *
Baba anlatıyor, benim yüreğim git gide sıkışıyor.
Satışı yapanlar hem sığınmacılar (en çok da Suriyeliler) hem de Türklermiş… “Suriyeli ailelerin çocukları akıllı, onlar kullanmıyor, bizim çocuklar bilgisiz, en çok Türk çocuklar bağımlı oluyor” diyor…
Biz de anne babayız, biz de çocuk büyütüyoruz… Nasıl kapanacak bu fay sınırları bu çocuklar ortasında, bu olmaz, olamaz…
Bu bir göz odanın duvarına takılıyor gözüm, duvarda asılı olanlar memleketin halinin bir özeti üzere:
Birkaç yıl evvel alkollüyken uçurumdan düşüp ölen ağabeyin fotoğrafı, kocaman bir Türk Bayrağı, yanında Mustafa Kemal, Arapça bir kaligrafi, bir yeraltı ülkesinde yıllarca yılanlarla birlikte yaşayan Şahmeran, soba borusu, naylon poşette bir somun ekmek…
* * *
Büyük bir çaresizlik hissiyle meskenden çıkıp, beni uçağa götürecek araçla buluşmak için mahallenin girişine yürümeye başlıyorum.
Kadınlarını meskene kapatan, vatandaşını eğitmeyen, meslek sahibi yapmayan, aileyi kutsayacağız diye yapayalnız çocuklar doğuran bir ülkede…
Ortak adayların, reislerin havada uçuştuğu bir gündemde, sıra bu çocuklara ne vakit gelir?